contionatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of cōntiōnor.

Participle

cōntiōnātus (feminine cōntiōnāta, neuter cōntiōnātum); first/second-declension participle

  1. convened; harangued

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative cōntiōnātus cōntiōnāta cōntiōnātum cōntiōnātī cōntiōnātae cōntiōnāta
genitive cōntiōnātī cōntiōnātae cōntiōnātī cōntiōnātōrum cōntiōnātārum cōntiōnātōrum
dative cōntiōnātō cōntiōnātae cōntiōnātō cōntiōnātīs
accusative cōntiōnātum cōntiōnātam cōntiōnātum cōntiōnātōs cōntiōnātās cōntiōnāta
ablative cōntiōnātō cōntiōnātā cōntiōnātō cōntiōnātīs
vocative cōntiōnāte cōntiōnāta cōntiōnātum cōntiōnātī cōntiōnātae cōntiōnāta