contuitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of contueor.
Participle
contuitus (feminine contuita, neuter contuitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | contuitus | contuita | contuitum | contuitī | contuitae | contuita | |
| genitive | contuitī | contuitae | contuitī | contuitōrum | contuitārum | contuitōrum | |
| dative | contuitō | contuitae | contuitō | contuitīs | |||
| accusative | contuitum | contuitam | contuitum | contuitōs | contuitās | contuita | |
| ablative | contuitō | contuitā | contuitō | contuitīs | |||
| vocative | contuite | contuita | contuitum | contuitī | contuitae | contuita | |
References
- “contuitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “contuitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- contuitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.