conturbatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of conturbō.
Participle
conturbātus (feminine conturbāta, neuter conturbātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conturbātus | conturbāta | conturbātum | conturbātī | conturbātae | conturbāta | |
| genitive | conturbātī | conturbātae | conturbātī | conturbātōrum | conturbātārum | conturbātōrum | |
| dative | conturbātō | conturbātae | conturbātō | conturbātīs | |||
| accusative | conturbātum | conturbātam | conturbātum | conturbātōs | conturbātās | conturbāta | |
| ablative | conturbātō | conturbātā | conturbātō | conturbātīs | |||
| vocative | conturbāte | conturbāta | conturbātum | conturbātī | conturbātae | conturbāta | |
References
- “conturbatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conturbatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conturbatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.