convicturus

Latin

Etymology 1

Future active participle of convincō.

Participle

convictūrus (feminine convictūra, neuter convictūrum); first/second-declension participle

  1. about to convince
Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative convictūrus convictūra convictūrum convictūrī convictūrae convictūra
genitive convictūrī convictūrae convictūrī convictūrōrum convictūrārum convictūrōrum
dative convictūrō convictūrae convictūrō convictūrīs
accusative convictūrum convictūram convictūrum convictūrōs convictūrās convictūra
ablative convictūrō convictūrā convictūrō convictūrīs
vocative convictūre convictūra convictūrum convictūrī convictūrae convictūra

Etymology 2

Future active participle of convīvō.

Participle

convīctūrus (feminine convīctūra, neuter convīctūrum); first/second-declension participle

  1. about to live with
Declension

First/second-declension adjective.