correctus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of corrigō.

Pronunciation

Participle

corrēctus (feminine corrēcta, neuter corrēctum); first/second-declension participle

  1. corrected
  2. straightened
  3. improved
  4. healed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative corrēctus corrēcta corrēctum corrēctī corrēctae corrēcta
genitive corrēctī corrēctae corrēctī corrēctōrum corrēctārum corrēctōrum
dative corrēctō corrēctae corrēctō corrēctīs
accusative corrēctum corrēctam corrēctum corrēctōs corrēctās corrēcta
ablative corrēctō corrēctā corrēctō corrēctīs
vocative corrēcte corrēcta corrēctum corrēctī corrēctae corrēcta

Derived terms

Descendants

  • Old Galician-Portuguese: correyto
    • Portuguese: correito escorreito
  • Old Spanish: correcho
  • Asturian: correchu
  • Asturian: correutu, correctu
  • Catalan: correcte
  • Dutch: correct
  • English: correct
  • French: correct
  • Friulian: coret
  • West Frisian: krekt
  • Interlingua: correcte
  • Italian: corretto
  • Occitan: corrècte
  • Papiamentu: korekto (via Spanish and Portuguese)
  • Portuguese: correto
  • Romanian: corect
  • Spanish: correcto

References

  • correctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • correctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • correctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.