corripiens
Latin
Etymology
Present participle of corripiō.
Participle
corripiēns (genitive corripientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | corripiēns | corripientēs | corripientia | ||
| genitive | corripientis | corripientium | |||
| dative | corripientī | corripientibus | |||
| accusative | corripientem | corripiēns | corripientēs corripientīs |
corripientia | |
| ablative | corripiente corripientī1 |
corripientibus | |||
| vocative | corripiēns | corripientēs | corripientia | ||
1When used purely as an adjective.