corticeus
Latin
Etymology
cortex, cortic- (“bark, cork”) + -eus
Adjective
corticeus (feminine corticea, neuter corticeum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | corticeus | corticea | corticeum | corticeī | corticeae | corticea | |
| genitive | corticeī | corticeae | corticeī | corticeōrum | corticeārum | corticeōrum | |
| dative | corticeō | corticeae | corticeō | corticeīs | |||
| accusative | corticeum | corticeam | corticeum | corticeōs | corticeās | corticea | |
| ablative | corticeō | corticeā | corticeō | corticeīs | |||
| vocative | corticee | corticea | corticeum | corticeī | corticeae | corticea | |
Descendants
Through the feminine corticea:
- Italo-Romance:
- Italian: corteccia
- Ibero-Romance:
References
- “corticeus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- corticeus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.