creditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of crēdō (“loan, confide in, trust, believe”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈkreː.dɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈkrɛː.d̪i.t̪us]
Participle
crēditus (feminine crēdita, neuter crēditum); first/second-declension participle
- lent, loaned, having been loaned
- committed, consigned, having been entrusted to
- trusted, having confided in
- believed in, trusted in, having given credence to
- believed, having been believed
- credited, loaned
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | crēditus | crēdita | crēditum | crēditī | crēditae | crēdita | |
| genitive | crēditī | crēditae | crēditī | crēditōrum | crēditārum | crēditōrum | |
| dative | crēditō | crēditae | crēditō | crēditīs | |||
| accusative | crēditum | crēditam | crēditum | crēditōs | crēditās | crēdita | |
| ablative | crēditō | crēditā | crēditō | crēditīs | |||
| vocative | crēdite | crēdita | crēditum | crēditī | crēditae | crēdita | |
Derived terms
Related terms
Descendants
References
- "creditus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- creditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to repay a loan: pecuniam creditam solvere
- to repay a loan: pecuniam creditam solvere