cupitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cupiō.
Participle
cupītus (feminine cupīta, neuter cupītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cupītus | cupīta | cupītum | cupītī | cupītae | cupīta | |
| genitive | cupītī | cupītae | cupītī | cupītōrum | cupītārum | cupītōrum | |
| dative | cupītō | cupītae | cupītō | cupītīs | |||
| accusative | cupītum | cupītam | cupītum | cupītōs | cupītās | cupīta | |
| ablative | cupītō | cupītā | cupītō | cupītīs | |||
| vocative | cupīte | cupīta | cupītum | cupītī | cupītae | cupīta | |
References
- “cupitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "cupitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- cupitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- cupitus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016