curatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cūrō.
Participle
cūrātus (feminine cūrāta, neuter cūrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cūrātus | cūrāta | cūrātum | cūrātī | cūrātae | cūrāta | |
| genitive | cūrātī | cūrātae | cūrātī | cūrātōrum | cūrātārum | cūrātōrum | |
| dative | cūrātō | cūrātae | cūrātō | cūrātīs | |||
| accusative | cūrātum | cūrātam | cūrātum | cūrātōs | cūrātās | cūrāta | |
| ablative | cūrātō | cūrātā | cūrātō | cūrātīs | |||
| vocative | cūrāte | cūrāta | cūrātum | cūrātī | cūrātae | cūrāta | |
Derived terms
Descendants
References
- “curatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "curatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- curatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- curatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016