debilitatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dēbilitō.

Participle

dēbilitātus (feminine dēbilitāta, neuter dēbilitātum); first/second-declension participle

  1. crippled, maimed
  2. debilitated, weakened

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative dēbilitātus dēbilitāta dēbilitātum dēbilitātī dēbilitātae dēbilitāta
genitive dēbilitātī dēbilitātae dēbilitātī dēbilitātōrum dēbilitātārum dēbilitātōrum
dative dēbilitātō dēbilitātae dēbilitātō dēbilitātīs
accusative dēbilitātum dēbilitātam dēbilitātum dēbilitātōs dēbilitātās dēbilitāta
ablative dēbilitātō dēbilitātā dēbilitātō dēbilitātīs
vocative dēbilitāte dēbilitāta dēbilitātum dēbilitātī dēbilitātae dēbilitāta

References

  • debilitatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be bowed down, prostrated by grief: aegritudine afflictum, debilitatum esse, iacēre
    • to be completely prostrated by fear: metu fractum et debilitatum, perculsum esse