defenstrix

Latin

Etymology

From dēfendō, dēfēnsum (to defend, verb) +‎ -trīx f (-ess, agentive suffix).

Pronunciation

Noun

dēfēnstrīx f (genitive dēfēnstrīcis, masculine dēfēnsor); third declension

  1. female equivalent of dēfēnsor
    Synonym: dēfēnsātrīx
    • c. 500 AD, Priscianus Grammaticus, Partitiones XII uersuum Aeneidos principalium[1], page 282:
      Defenstrix quoque Cicero in Timaeo protulit addita t.
      Cicero also used "defenstrix" in his Timaeus, with an added t

Declension

Third-declension noun.

singular plural
nominative dēfēnstrīx dēfēnstrīcēs
genitive dēfēnstrīcis dēfēnstrīcum
dative dēfēnstrīcī dēfēnstrīcibus
accusative dēfēnstrīcem dēfēnstrīcēs
ablative dēfēnstrīce dēfēnstrīcibus
vocative dēfēnstrīx dēfēnstrīcēs