defenstrix
Latin
Etymology
From dēfendō, dēfēnsum (“to defend”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [deːˈfẽː.striːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪eˈfɛn.st̪riks]
Noun
dēfēnstrīx f (genitive dēfēnstrīcis, masculine dēfēnsor); third declension
- female equivalent of dēfēnsor
- Synonym: dēfēnsātrīx
- c. 500 AD, Priscianus Grammaticus, Partitiones XII uersuum Aeneidos principalium[1], page 282:
- Defenstrix quoque Cicero in Timaeo protulit addita t.
- Cicero also used "defenstrix" in his Timaeus, with an added t
Declension
Third-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | dēfēnstrīx | dēfēnstrīcēs |
genitive | dēfēnstrīcis | dēfēnstrīcum |
dative | dēfēnstrīcī | dēfēnstrīcibus |
accusative | dēfēnstrīcem | dēfēnstrīcēs |
ablative | dēfēnstrīce | dēfēnstrīcibus |
vocative | dēfēnstrīx | dēfēnstrīcēs |