defraudatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēfraudō.
Participle
dēfraudātus (feminine dēfraudāta, neuter dēfraudātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēfraudātus | dēfraudāta | dēfraudātum | dēfraudātī | dēfraudātae | dēfraudāta | |
| genitive | dēfraudātī | dēfraudātae | dēfraudātī | dēfraudātōrum | dēfraudātārum | dēfraudātōrum | |
| dative | dēfraudātō | dēfraudātae | dēfraudātō | dēfraudātīs | |||
| accusative | dēfraudātum | dēfraudātam | dēfraudātum | dēfraudātōs | dēfraudātās | dēfraudāta | |
| ablative | dēfraudātō | dēfraudātā | dēfraudātō | dēfraudātīs | |||
| vocative | dēfraudāte | dēfraudāta | dēfraudātum | dēfraudātī | dēfraudātae | dēfraudāta | |
References
- "defraudatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)