deificus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [deˈɪ.fɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪eˈiː.fi.kus]
Adjective
deificus (feminine deifica, neuter deificum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | deificus | deifica | deificum | deificī | deificae | deifica | |
| genitive | deificī | deificae | deificī | deificōrum | deificārum | deificōrum | |
| dative | deificō | deificae | deificō | deificīs | |||
| accusative | deificum | deificam | deificum | deificōs | deificās | deifica | |
| ablative | deificō | deificā | deificō | deificīs | |||
| vocative | deifice | deifica | deificum | deificī | deificae | deifica | |
References
- “deificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- deificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.