deklamator
Polish
Etymology
Learned borrowing from Latin dēclāmātor. By surface analysis, deklamować + -ator.
Pronunciation
- IPA(key): /dɛ.klaˈma.tɔr/
Audio: (file) - Rhymes: -atɔr
- Syllabification: de‧kla‧ma‧tor
Noun
deklamator m pers (female equivalent deklamatorka)
- (literary) reciter, declaimer
- Synonym: recytator
- (literary, derogatory) declaimer, a person who makes big talk or empty promises
Declension
Declension of deklamator
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | deklamator | deklamatorzy/deklamatory (deprecative) |
| genitive | deklamatora | deklamatorów |
| dative | deklamatorowi | deklamatorom |
| accusative | deklamatora | deklamatorów |
| instrumental | deklamatorem | deklamatorami |
| locative | deklamatorze | deklamatorach |
| vocative | deklamatorze | deklamatorzy |
Derived terms
adjective
- deklamatorski
adverb
- deklamatorsko
nouns
- deklamatorstwo
- deklamatoryka
Related terms
adjective
- deklamacyjny
adverb
- deklamatorsko
nouns
- deklamacja
- deklamacyjność
verb
Further reading
- deklamator in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- deklamator in Polish dictionaries at PWN