delictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēlinquō (“fail, be lacking”).
Participle
dēlictus (feminine dēlicta, neuter dēlictum); first/second-declension participle
- failed, having failed.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēlictus | dēlicta | dēlictum | dēlictī | dēlictae | dēlicta | |
| genitive | dēlictī | dēlictae | dēlictī | dēlictōrum | dēlictārum | dēlictōrum | |
| dative | dēlictō | dēlictae | dēlictō | dēlictīs | |||
| accusative | dēlictum | dēlictam | dēlictum | dēlictōs | dēlictās | dēlicta | |
| ablative | dēlictō | dēlictā | dēlictō | dēlictīs | |||
| vocative | dēlicte | dēlicta | dēlictum | dēlictī | dēlictae | dēlicta | |
References
- "delictus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- delictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- a guilty conscience: conscientia mala or peccatorum, culpae, sceleris, delicti
- a guilty conscience: conscientia mala or peccatorum, culpae, sceleris, delicti