denuntians
Latin
Etymology
Present participle of dēnuntiō.
Participle
dēnūntiāns (genitive dēnūntiantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dēnūntiāns | dēnūntiantēs | dēnūntiantia | ||
| genitive | dēnūntiantis | dēnūntiantium | |||
| dative | dēnūntiantī | dēnūntiantibus | |||
| accusative | dēnūntiantem | dēnūntiāns | dēnūntiantēs dēnūntiantīs |
dēnūntiantia | |
| ablative | dēnūntiante dēnūntiantī1 |
dēnūntiantibus | |||
| vocative | dēnūntiāns | dēnūntiantēs | dēnūntiantia | ||
1When used purely as an adjective.