desiliens
Latin
Etymology
Present participle of dēsiliō.
Participle
dēsiliēns (genitive dēsilientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dēsiliēns | dēsilientēs | dēsilientia | ||
| genitive | dēsilientis | dēsilientium | |||
| dative | dēsilientī | dēsilientibus | |||
| accusative | dēsilientem | dēsiliēns | dēsilientēs dēsilientīs |
dēsilientia | |
| ablative | dēsiliente dēsilientī1 |
dēsilientibus | |||
| vocative | dēsiliēns | dēsilientēs | dēsilientia | ||
1When used purely as an adjective.