desinens
Latin
Etymology
Present participle of dēsinō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈdeː.sɪ.nẽːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈd̪ɛː.s̬i.nens]
Participle
dēsinēns (genitive dēsinentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dēsinēns | dēsinentēs | dēsinentia | ||
| genitive | dēsinentis | dēsinentium | |||
| dative | dēsinentī | dēsinentibus | |||
| accusative | dēsinentem | dēsinēns | dēsinentēs dēsinentīs |
dēsinentia | |
| ablative | dēsinente dēsinentī1 |
dēsinentibus | |||
| vocative | dēsinēns | dēsinentēs | dēsinentia | ||
1When used purely as an adjective.
Derived terms
- dēsinentia (Mediaeval)