desitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēsinō.
Participle
dēsitus (feminine dēsita, neuter dēsitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēsitus | dēsita | dēsitum | dēsitī | dēsitae | dēsita | |
| genitive | dēsitī | dēsitae | dēsitī | dēsitōrum | dēsitārum | dēsitōrum | |
| dative | dēsitō | dēsitae | dēsitō | dēsitīs | |||
| accusative | dēsitum | dēsitam | dēsitum | dēsitōs | dēsitās | dēsita | |
| ablative | dēsitō | dēsitā | dēsitō | dēsitīs | |||
| vocative | dēsite | dēsita | dēsitum | dēsitī | dēsitae | dēsita | |
References
- “desitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “desitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- desitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.