desolatio
Latin
Etymology
From dēsōlō (“to leave alone; lay waste”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [deː.soːˈɫaː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪e.s̬oˈlat̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
dēsōlātiō f (genitive dēsōlātiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dēsōlātiō | dēsōlātiōnēs |
| genitive | dēsōlātiōnis | dēsōlātiōnum |
| dative | dēsōlātiōnī | dēsōlātiōnibus |
| accusative | dēsōlātiōnem | dēsōlātiōnēs |
| ablative | dēsōlātiōne | dēsōlātiōnibus |
| vocative | dēsōlātiō | dēsōlātiōnēs |
Descendants
- →? Catalan: desolació f
- Old French: desolacion f
- Middle French: desolation f
- French: désolation f
- → English: desolation
- Middle French: desolation f
- Italian: desolazione f
- → Portuguese: desolação f
- → Spanish: desolación f
References
- “desolatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- desolatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.