despicatus

Latin

Etymology 1

From dēspicor.

Pronunciation

Participle

dēspicātus (feminine dēspicāta, neuter dēspicātum, comparative dēspicātior, superlative dēspicātissimus); first/second-declension participle

  1. perfect active participle of dēspicor: in contempt, despised
Inflection

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative dēspicātus dēspicāta dēspicātum dēspicātī dēspicātae dēspicāta
genitive dēspicātī dēspicātae dēspicātī dēspicātōrum dēspicātārum dēspicātōrum
dative dēspicātō dēspicātae dēspicātō dēspicātīs
accusative dēspicātum dēspicātam dēspicātum dēspicātōs dēspicātās dēspicāta
ablative dēspicātō dēspicātā dēspicātō dēspicātīs
vocative dēspicāte dēspicāta dēspicātum dēspicātī dēspicātae dēspicāta

Etymology 2

From dēspicor (despise, disdain) +‎ -tus (action noun suffix).

Pronunciation

Noun

dēspicātus m (genitive dēspicātūs); fourth declension

  1. (very rare) scorn, contempt
    Synonym: dēspicātiō (feminine)
Inflection
  • Only dative is known to occur.

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative dēspicātus dēspicātūs
genitive dēspicātūs dēspicātuum
dative dēspicātuī dēspicātibus
accusative dēspicātum dēspicātūs
ablative dēspicātū dēspicātibus
vocative dēspicātus dēspicātūs

References