destrictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēstringō.
Participle
dēstrictus (feminine dēstricta, neuter dēstrictum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēstrictus | dēstricta | dēstrictum | dēstrictī | dēstrictae | dēstricta | |
| genitive | dēstrictī | dēstrictae | dēstrictī | dēstrictōrum | dēstrictārum | dēstrictōrum | |
| dative | dēstrictō | dēstrictae | dēstrictō | dēstrictīs | |||
| accusative | dēstrictum | dēstrictam | dēstrictum | dēstrictōs | dēstrictās | dēstricta | |
| ablative | dēstrictō | dēstrictā | dēstrictō | dēstrictīs | |||
| vocative | dēstricte | dēstricta | dēstrictum | dēstrictī | dēstrictae | dēstricta | |
References
- “destrictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “destrictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "destrictus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- destrictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.