diditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīdō
Participle
dīditus (feminine dīdita, neuter dīditum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dīditus | dīdita | dīditum | dīditī | dīditae | dīdita | |
| genitive | dīditī | dīditae | dīditī | dīditōrum | dīditārum | dīditōrum | |
| dative | dīditō | dīditae | dīditō | dīditīs | |||
| accusative | dīditum | dīditam | dīditum | dīditōs | dīditās | dīdita | |
| ablative | dīditō | dīditā | dīditō | dīditīs | |||
| vocative | dīdite | dīdita | dīditum | dīditī | dīditae | dīdita | |
References
- “diditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press