diducens
Latin
Etymology
Present participle of dīdūcō.
Participle
dīdūcēns (genitive dīdūcentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | ||
| genitive | dīdūcentis | dīdūcentium | |||
| dative | dīdūcentī | dīdūcentibus | |||
| accusative | dīdūcentem | dīdūcēns | dīdūcentēs dīdūcentīs |
dīdūcentia | |
| ablative | dīdūcente dīdūcentī1 |
dīdūcentibus | |||
| vocative | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | ||
1When used purely as an adjective.