dignans
Latin
Etymology
Present participle of dignō.
Participle
dignāns (genitive dignantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dignāns | dignantēs | dignantia | ||
| genitive | dignantis | dignantium | |||
| dative | dignantī | dignantibus | |||
| accusative | dignantem | dignāns | dignantēs dignantīs |
dignantia | |
| ablative | dignante dignantī1 |
dignantibus | |||
| vocative | dignāns | dignantēs | dignantia | ||
1When used purely as an adjective.