dignatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dignō.
Participle
dignātus (feminine dignāta, neuter dignātum); first/second-declension participle
- deigned (worthy)
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dignātus | dignāta | dignātum | dignātī | dignātae | dignāta | |
| genitive | dignātī | dignātae | dignātī | dignātōrum | dignātārum | dignātōrum | |
| dative | dignātō | dignātae | dignātō | dignātīs | |||
| accusative | dignātum | dignātam | dignātum | dignātōs | dignātās | dignāta | |
| ablative | dignātō | dignātā | dignātō | dignātīs | |||
| vocative | dignāte | dignāta | dignātum | dignātī | dignātae | dignāta | |