dimicans
Latin
Etymology
Present participle of dīmicō.
Participle
dīmicāns (genitive dīmicantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dīmicāns | dīmicantēs | dīmicantia | ||
| genitive | dīmicantis | dīmicantium | |||
| dative | dīmicantī | dīmicantibus | |||
| accusative | dīmicantem | dīmicāns | dīmicantēs dīmicantīs |
dīmicantia | |
| ablative | dīmicante dīmicantī1 |
dīmicantibus | |||
| vocative | dīmicāns | dīmicantēs | dīmicantia | ||
1When used purely as an adjective.