dimicatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of dīmicō.

Participle

dīmicātus (feminine dīmicāta, neuter dīmicātum); first/second-declension participle

  1. attacked

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative dīmicātus dīmicāta dīmicātum dīmicātī dīmicātae dīmicāta
genitive dīmicātī dīmicātae dīmicātī dīmicātōrum dīmicātārum dīmicātōrum
dative dīmicātō dīmicātae dīmicātō dīmicātīs
accusative dīmicātum dīmicātam dīmicātum dīmicātōs dīmicātās dīmicāta
ablative dīmicātō dīmicātā dīmicātō dīmicātīs
vocative dīmicāte dīmicāta dīmicātum dīmicātī dīmicātae dīmicāta