dimissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīmittō (“send away, dismiss”).
Participle
dīmissus (feminine dīmissa, neuter dīmissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dīmissus | dīmissa | dīmissum | dīmissī | dīmissae | dīmissa | |
| genitive | dīmissī | dīmissae | dīmissī | dīmissōrum | dīmissārum | dīmissōrum | |
| dative | dīmissō | dīmissae | dīmissō | dīmissīs | |||
| accusative | dīmissum | dīmissam | dīmissum | dīmissōs | dīmissās | dīmissa | |
| ablative | dīmissō | dīmissā | dīmissō | dīmissīs | |||
| vocative | dīmisse | dīmissa | dīmissum | dīmissī | dīmissae | dīmissa | |
References
- “dimissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dimissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dimissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.