dinumerans
Latin
Etymology
Present participle of dīnumerō
Participle
dīnumerāns (genitive dīnumerantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dīnumerāns | dīnumerantēs | dīnumerantia | ||
| genitive | dīnumerantis | dīnumerantium | |||
| dative | dīnumerantī | dīnumerantibus | |||
| accusative | dīnumerantem | dīnumerāns | dīnumerantēs dīnumerantīs |
dīnumerantia | |
| ablative | dīnumerante dīnumerantī1 |
dīnumerantibus | |||
| vocative | dīnumerāns | dīnumerantēs | dīnumerantia | ||
1When used purely as an adjective.