dionon
Old High German
Alternative forms
Etymology
From Proto-West Germanic *þewanōn, from Proto-Germanic *þewanōną.
Verb
dionōn
- to serve [with dative]
Conjugation
Conjugation of dionōn (weak class 2)
| infinitive | dionōn | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | dionōm, dionōn | dionōta |
| 2nd person singular | dionōs, dionōst | dionōtōs, dionōtōst |
| 3rd person singular | dionōt | dionōta |
| 1st person plural | dionōm, dionōmēs | dionōtum, dionōtumēs |
| 2nd person plural | dionōt | dionōtut |
| 3rd person plural | dionōnt | dionōtun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | diono | dionōti |
| 2nd person singular | dionōs, dionōst | dionōtīs |
| 3rd person singular | diono | dionōti |
| 1st person plural | dionōm, dionōmēs | dionōtīm, dionōtīmēs |
| 2nd person plural | dionōt | dionōtīt |
| 3rd person plural | dionōn | dionōtīn |
| imperative | present | |
| singular | diono | |
| plural | dionōt | |
| participle | present | past |
| dionōnti | gidionōt | |