disceptans
Latin
Etymology
Present participle of disceptō.
Participle
disceptāns (genitive disceptantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | disceptāns | disceptantēs | disceptantia | ||
| genitive | disceptantis | disceptantium | |||
| dative | disceptantī | disceptantibus | |||
| accusative | disceptantem | disceptāns | disceptantēs disceptantīs |
disceptantia | |
| ablative | disceptante disceptantī1 |
disceptantibus | |||
| vocative | disceptāns | disceptantēs | disceptantia | ||
1When used purely as an adjective.