discissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discindō.
Participle
discissus (feminine discissa, neuter discissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | discissus | discissa | discissum | discissī | discissae | discissa | |
| genitive | discissī | discissae | discissī | discissōrum | discissārum | discissōrum | |
| dative | discissō | discissae | discissō | discissīs | |||
| accusative | discissum | discissam | discissum | discissōs | discissās | discissa | |
| ablative | discissō | discissā | discissō | discissīs | |||
| vocative | discisse | discissa | discissum | discissī | discissae | discissa | |
References
- “discissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “discissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- discissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.