discoctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discoquō.
Participle
discoctus (feminine discocta, neuter discoctum); first/second-declension participle
- thoroughly cooked
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | discoctus | discocta | discoctum | discoctī | discoctae | discocta | |
| genitive | discoctī | discoctae | discoctī | discoctōrum | discoctārum | discoctōrum | |
| dative | discoctō | discoctae | discoctō | discoctīs | |||
| accusative | discoctum | discoctam | discoctum | discoctōs | discoctās | discocta | |
| ablative | discoctō | discoctā | discoctō | discoctīs | |||
| vocative | discocte | discocta | discoctum | discoctī | discoctae | discocta | |
References
- “discoctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discoctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.