discontinuatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discontinuō.
Participle
discontinuātus (feminine discontinuāta, neuter discontinuātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | discontinuātus | discontinuāta | discontinuātum | discontinuātī | discontinuātae | discontinuāta | |
| genitive | discontinuātī | discontinuātae | discontinuātī | discontinuātōrum | discontinuātārum | discontinuātōrum | |
| dative | discontinuātō | discontinuātae | discontinuātō | discontinuātīs | |||
| accusative | discontinuātum | discontinuātam | discontinuātum | discontinuātōs | discontinuātās | discontinuāta | |
| ablative | discontinuātō | discontinuātā | discontinuātō | discontinuātīs | |||
| vocative | discontinuāte | discontinuāta | discontinuātum | discontinuātī | discontinuātae | discontinuāta | |