discruciatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discruciō.
Participle
discruciātus (feminine discruciāta, neuter discruciātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | discruciātus | discruciāta | discruciātum | discruciātī | discruciātae | discruciāta | |
| genitive | discruciātī | discruciātae | discruciātī | discruciātōrum | discruciātārum | discruciātōrum | |
| dative | discruciātō | discruciātae | discruciātō | discruciātīs | |||
| accusative | discruciātum | discruciātam | discruciātum | discruciātōs | discruciātās | discruciāta | |
| ablative | discruciātō | discruciātā | discruciātō | discruciātīs | |||
| vocative | discruciāte | discruciāta | discruciātum | discruciātī | discruciātae | discruciāta | |
References
- “discruciatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discruciatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.