discruciatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of discruciō.

Participle

discruciātus (feminine discruciāta, neuter discruciātum); first/second-declension participle

  1. tortured

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative discruciātus discruciāta discruciātum discruciātī discruciātae discruciāta
genitive discruciātī discruciātae discruciātī discruciātōrum discruciātārum discruciātōrum
dative discruciātō discruciātae discruciātō discruciātīs
accusative discruciātum discruciātam discruciātum discruciātōs discruciātās discruciāta
ablative discruciātō discruciātā discruciātō discruciātīs
vocative discruciāte discruciāta discruciātum discruciātī discruciātae discruciāta

References