discubitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discumbō.
Participle
discubitus (feminine discubita, neuter discubitum); first/second-declension participle
- reclined (at table)
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | discubitus | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
| genitive | discubitī | discubitae | discubitī | discubitōrum | discubitārum | discubitōrum | |
| dative | discubitō | discubitae | discubitō | discubitīs | |||
| accusative | discubitum | discubitam | discubitum | discubitōs | discubitās | discubita | |
| ablative | discubitō | discubitā | discubitō | discubitīs | |||
| vocative | discubite | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
Noun
discubitus m (genitive discubitūs); fourth declension
- seat, or place to recline, at table
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | discubitus | discubitūs |
| genitive | discubitūs | discubituum |
| dative | discubituī | discubitibus |
| accusative | discubitum | discubitūs |
| ablative | discubitū | discubitibus |
| vocative | discubitus | discubitūs |
References
- “discubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.