disculciatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of disculciō.
Participle
disculciātus (feminine disculciāta, neuter disculciātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | disculciātus | disculciāta | disculciātum | disculciātī | disculciātae | disculciāta | |
| genitive | disculciātī | disculciātae | disculciātī | disculciātōrum | disculciātārum | disculciātōrum | |
| dative | disculciātō | disculciātae | disculciātō | disculciātīs | |||
| accusative | disculciātum | disculciātam | disculciātum | disculciātōs | disculciātās | disculciāta | |
| ablative | disculciātō | disculciātā | disculciātō | disculciātīs | |||
| vocative | disculciāte | disculciāta | disculciātum | disculciātī | disculciātae | disculciāta | |
Descendants
- ⇒ Vulgar Latin: *disculceus (see there for further descendants)