discumbens
Latin
Etymology
Present participle of discumbō.
Participle
discumbēns (genitive discumbentis); third-declension one-termination participle
- reclining (at table, to eat)
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | discumbēns | discumbentēs | discumbentia | ||
| genitive | discumbentis | discumbentium | |||
| dative | discumbentī | discumbentibus | |||
| accusative | discumbentem | discumbēns | discumbentēs discumbentīs |
discumbentia | |
| ablative | discumbente discumbentī1 |
discumbentibus | |||
| vocative | discumbēns | discumbentēs | discumbentia | ||
1When used purely as an adjective.
Noun
discumbēns m (genitive discumbentis); third declension
- guest (for dinner)
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | discumbēns | discumbentēs |
| genitive | discumbentis | discumbentum |
| dative | discumbentī | discumbentibus |
| accusative | discumbentem | discumbentēs |
| ablative | discumbente | discumbentibus |
| vocative | discumbēns | discumbentēs |