discupiens
Latin
Etymology
Present participle of discupiō
Participle
discupiēns (genitive discupientis); third-declension one-termination participle
- This term needs a translation to English. Please help out and add a translation, then remove the text
{{rfdef}}.
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | discupiēns | discupientēs | discupientia | ||
| genitive | discupientis | discupientium | |||
| dative | discupientī | discupientibus | |||
| accusative | discupientem | discupiēns | discupientēs discupientīs |
discupientia | |
| ablative | discupiente discupientī1 |
discupientibus | |||
| vocative | discupiēns | discupientēs | discupientia | ||
1When used purely as an adjective.