displicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of displicō
Participle
displicātus (feminine displicāta, neuter displicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | displicātus | displicāta | displicātum | displicātī | displicātae | displicāta | |
| genitive | displicātī | displicātae | displicātī | displicātōrum | displicātārum | displicātōrum | |
| dative | displicātō | displicātae | displicātō | displicātīs | |||
| accusative | displicātum | displicātam | displicātum | displicātōs | displicātās | displicāta | |
| ablative | displicātō | displicātā | displicātō | displicātīs | |||
| vocative | displicāte | displicāta | displicātum | displicātī | displicātae | displicāta | |
References
- “displicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press