displicatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of displicō

Participle

displicātus (feminine displicāta, neuter displicātum); first/second-declension participle

  1. scattered

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative displicātus displicāta displicātum displicātī displicātae displicāta
genitive displicātī displicātae displicātī displicātōrum displicātārum displicātōrum
dative displicātō displicātae displicātō displicātīs
accusative displicātum displicātam displicātum displicātōs displicātās displicāta
ablative displicātō displicātā displicātō displicātīs
vocative displicāte displicāta displicātum displicātī displicātae displicāta

References