dissimulamentum
Latin
Etymology
From dissimulō (“conceal, hide, dissemble”) + -mentum.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪs.sɪ.mʊ.ɫaːˈmɛn.tũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪is.si.mu.laˈmɛn̪.t̪um]
Noun
dissimulāmentum n (genitive dissimulāmentī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dissimulāmentum | dissimulāmenta |
| genitive | dissimulāmentī | dissimulāmentōrum |
| dative | dissimulāmentō | dissimulāmentīs |
| accusative | dissimulāmentum | dissimulāmenta |
| ablative | dissimulāmentō | dissimulāmentīs |
| vocative | dissimulāmentum | dissimulāmenta |
References
- “dissimulamentum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dissimulamentum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.