dissimulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dissimulō
Participle
dissimulātus (feminine dissimulāta, neuter dissimulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dissimulātus | dissimulāta | dissimulātum | dissimulātī | dissimulātae | dissimulāta | |
| genitive | dissimulātī | dissimulātae | dissimulātī | dissimulātōrum | dissimulātārum | dissimulātōrum | |
| dative | dissimulātō | dissimulātae | dissimulātō | dissimulātīs | |||
| accusative | dissimulātum | dissimulātam | dissimulātum | dissimulātōs | dissimulātās | dissimulāta | |
| ablative | dissimulātō | dissimulātā | dissimulātō | dissimulātīs | |||
| vocative | dissimulāte | dissimulāta | dissimulātum | dissimulātī | dissimulātae | dissimulāta | |