dissitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of disserō.
Participle
dissitus (feminine dissita, neuter dissitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dissitus | dissita | dissitum | dissitī | dissitae | dissita | |
| genitive | dissitī | dissitae | dissitī | dissitōrum | dissitārum | dissitōrum | |
| dative | dissitō | dissitae | dissitō | dissitīs | |||
| accusative | dissitum | dissitam | dissitum | dissitōs | dissitās | dissita | |
| ablative | dissitō | dissitā | dissitō | dissitīs | |||
| vocative | dissite | dissita | dissitum | dissitī | dissitae | dissita | |
References
- “dissitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dissitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- dissitus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016