dissonantia
Latin
Participle
dissonantia
- nominative/accusative/vocative neuter plural of dissonāns
Noun
dissonantia f (genitive dissonantiae); first declension
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dissonantia | dissonantiae |
| genitive | dissonantiae | dissonantiārum |
| dative | dissonantiae | dissonantiīs |
| accusative | dissonantiam | dissonantiās |
| ablative | dissonantiā | dissonantiīs |
| vocative | dissonantia | dissonantiae |
Descendants
- Catalan: dissonància
- Middle French: dissonance
- → English: dissonance
- French: dissonance
- → German: Dissonanz
- → Polish: dysonans
References
- “dissonantia”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press