dissultus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dissiliō (“to burst asunder, fly apart”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪsˈsʊɫ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪isˈsul̪.t̪us]
Participle
dissultus (feminine dissulta, neuter dissultum); first/second-declension participle
- (having been) burst apart
Inflection
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dissultus | dissulta | dissultum | dissultī | dissultae | dissulta | |
| genitive | dissultī | dissultae | dissultī | dissultōrum | dissultārum | dissultōrum | |
| dative | dissultō | dissultae | dissultō | dissultīs | |||
| accusative | dissultum | dissultam | dissultum | dissultōs | dissultās | dissulta | |
| ablative | dissultō | dissultā | dissultō | dissultīs | |||
| vocative | dissulte | dissulta | dissultum | dissultī | dissultae | dissulta | |