dissupatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dissupō.
Participle
dissupātus (feminine dissupāta, neuter dissupātum); first/second-declension participle
- alternative form of dissipātus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dissupātus | dissupāta | dissupātum | dissupātī | dissupātae | dissupāta | |
| genitive | dissupātī | dissupātae | dissupātī | dissupātōrum | dissupātārum | dissupātōrum | |
| dative | dissupātō | dissupātae | dissupātō | dissupātīs | |||
| accusative | dissupātum | dissupātam | dissupātum | dissupātōs | dissupātās | dissupāta | |
| ablative | dissupātō | dissupātā | dissupātō | dissupātīs | |||
| vocative | dissupāte | dissupāta | dissupātum | dissupātī | dissupātae | dissupāta | |