dissutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dissuō.
Participle
dissūtus (feminine dissūta, neuter dissūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dissūtus | dissūta | dissūtum | dissūtī | dissūtae | dissūta | |
| genitive | dissūtī | dissūtae | dissūtī | dissūtōrum | dissūtārum | dissūtōrum | |
| dative | dissūtō | dissūtae | dissūtō | dissūtīs | |||
| accusative | dissūtum | dissūtam | dissūtum | dissūtōs | dissūtās | dissūta | |
| ablative | dissūtō | dissūtā | dissūtō | dissūtīs | |||
| vocative | dissūte | dissūta | dissūtum | dissūtī | dissūtae | dissūta | |
References
- “dissutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dissutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dissutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.