diurnus
Latin
Etymology
Rhotacization of earlier *diusnus, from diūs (earlier nominative of diēs) + -nus (suffix forming adjectives).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [diˈʊr.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪iˈur.nus]
Adjective
diurnus (feminine diurna, neuter diurnum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | diurnus | diurna | diurnum | diurnī | diurnae | diurna | |
| genitive | diurnī | diurnae | diurnī | diurnōrum | diurnārum | diurnōrum | |
| dative | diurnō | diurnae | diurnō | diurnīs | |||
| accusative | diurnum | diurnam | diurnum | diurnōs | diurnās | diurna | |
| ablative | diurnō | diurnā | diurnō | diurnīs | |||
| vocative | diurne | diurna | diurnum | diurnī | diurnae | diurna | |
Antonyms
Derived terms
Descendants
Noun
diurnus m (genitive diurnī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | diurnus | diurnī |
| genitive | diurnī | diurnōrum |
| dative | diurnō | diurnīs |
| accusative | diurnum | diurnōs |
| ablative | diurnō | diurnīs |
| vocative | diurne | diurnī |
References
- “diurnus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “diurnus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "diurnus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- diurnus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- travelling day and night: itinera diurna nocturnaque
- travelling day and night: itinera diurna nocturnaque